TEK BAŞIMA

Yalnız kalınca,


Bir odada tek başıma;

İşte o zaman kendim ile barışırım.

Sığınıp hayaller ülkesine,

Gerçeğin demirden perdesini kırar

Yepyeni bir dünya yaratırım kendime.



Kalınca bir başıma...

Kalırsam,

Tek başıma...

KADER

Benden bir şey istedi.


Olmaz dedim.

Neden dedi.

Kader dedim.

O zaman durdu.

Kader ne

Diye sordu

Çevreme baktım göremedim

Sonra

Bir çocuğun

Doğacağı rahmi

Seçememesidir dedim

Baktı

Anlamadı

Doğrusu

Bende anlamamıştım

ANNEM

Gittiğin yere beni de götür annem.


Ne kadar da yalnızım bir bilsen.

Ne kadar da öksüzüm,

Bir o kadar da garip.

Sensizliğimi,

Sana susamışlığımı tarif edemem.

Gittiğin yere beni de götür annem.

Neredesin şimdi?

Nerelerdesin?

Cennet dedikleri yer,

Nasıl bir şey acaba?

Anlattıkları kadar güzel mi?

Güzel olmalı.

Güzel ki;

Unutturmuş sana beni.

Hani o şefkat ile saran kolların?

Beni seven,

Okşayan ellerin hani?

O ılık nefesin,

Tatlı sözlerin.

Nerede şimdi?

Nerede?

Hani?

GÖREMİYORUM

Yollarında yine bu gece


Dolaştım tek başıma biçare.

Ne kadar isterdim bilemezsin

Orhan Veli’nin gözleriyle görmeyi

Seni ey güzel İstanbul!

Sokakların bomboş;

Adeta, ölü bir cennet;

Sen mi körsün,

Yoksa ben mi öldüm diyor,

Sitem ederek.

Ne sen öldün aziz İstanbul,

Ne de ben kör oldum.

Bir şeyler değişti,

Bir şeyler koptu içimizden.

Varsa da artık göremiyorum.

Eskiye ait o güzellikleri,

O güzel havayı soluyamıyorum.

Bir şeyler engelliyor beni.

Anlamaya çalışıyorum;

Beni kör eden bu yoz nedir?

Bilemiyorum.

Ne kadar isterdim bilemezsin seni,

Orhan Veli ‘nin gözleriyle görmeyi?